Ik geloof in telepathie:)
Mijn missie is ruimte geven aan het onzichtbare. De ruimte achter het masker laten spreken. Het diepe voelen weer wakker maken.Mijn mentor zei keer op keer in haar sessies en seminars: “Voelend aanwezig komen.” Dat is steeds weer de eerste stap—terug durven komen naar het nu. Maar voor mensen met trauma of depressie kan dat nu juist de meest onveilige en oncomfortabele plek zijn. Dat was het voor mij in ieder geval. Het was de plek waar ik niet kon ademen en niet kon zijn. Waar ik steeds werd aangevallen door mijn vader en niet gezien door mijn moeder.Pas veel later ontdekte ik dat dit de enige plek was waar ik écht kon ademen, waar ik kon -zijn-. En dat mijn grootste overwinning zou zijn…om daar weer thuis te komen.En wat gebeurt er als je eenmaal op die plek bent? Daar wordt het stil. Daar ontstaat de verbinding met jezelf. En vanuit die verbinding voel je de mensen en de natuur om je heen op een diepere laag. Daar kun je elkaar soms ontmoeten voordat woorden woorden worden. Voordat de eenheid zich opsplitst in dualiteit.En dus ja, ik geloof in telepathie.Dit is waarom coaching voor mij zo’n bijzonder vak is. Hoeveel ervaring je ook hebt met in het hier en nu zijn—het blijft een spel, een kunst, geen vast systeem met trucjes en technieken. Kinderen fascineren en inspireren me hierin, omdat zij van nature veel meer in het moment leven dan volwassenen.Kinderen, maar ook (jong)volwassenen, begeleiden wanneer ze verdwaald zijn in het grote bos—zodat ze hun eigen tools en inzichten ontwikkelen om de weg terug te vinden naar het hier en nu, naar het zijn—dat is mijn passie.Misschien herken je het wel: dat ene moment waarop je met iemand bent en geen woorden nodig hebt om elkaar te begrijpen. Of die diepe stilte in jezelf waarin alles even klopt. Heb jij weleens zo’n moment ervaren? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!